Zgodnie z art. 1 ust 2 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532) Repatriantem jest osoba polskiego pochodzenia, która przybyła do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy krajowej w celu repatriacji z zamiarem osiedlenia się na stałe.
Różne jest wykształcenie i kwalifikacje zawodowe tych osób, co ma ogromny wpływ na ich możliwości adaptacyjne w społeczeństwie polskim. Z myślą o problemach, z jakimi muszą się spotykać repatrianci poszukujący pracy, ustawodawca przedstawił  formy tzw. aktywizacji zawodowej repatriantów, zwiększające ich szanse na uzyskanie zatrudnienia.
 

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 listopada 2000r. o repatriacji repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić aktywizację zawodową przez:
 
1) zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
2) zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:
a) utworzenie stanowiska pracy,
b) przeszkolenie repatrianta,
c) wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.
 
Zwrotu kosztów poniesionych na aktywizację zawodową prowadzoną we wskazanych formach można dokonywać w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego.
Każda z form aktywizacji zawodowej, o których mowa powyżej może być zastosowana jeden raz.
 
Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową we wszystkich formach, o których mowa powyżej, nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia  w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów pomiędzy starostą  i pracodawcą. 
 
Starosta może dokonywać zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów na aktywizację zawodową repatrianta pod warunkiem nawiązania z nim stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące. Zwrotu tych kosztów dokonuje się przez okres do 12 miesięcy  od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem.